'Blues are the songs of despair' zei wijlen Mahalia Jackson, 'but gospel songs are the songs of hope'. Openend met de treurige ballad "Whirlpool" waarbij een eenzame gitaar en piano worden vergezeld door een smekend harmonica, is het album "Ain't Goin' Back", de nieuwste release van Doug Duffey en BADD uit North Louisiana echter wel een warm en moedig bluesalbum dat onder zijn stoere uiterlijk laat horen dat er duidelijk ook hoop doorheen schijnt. Met elf leuke originele nummers pompt het je geesten van begin tot eind op. Fans van Delbert McClinton zullen dol zijn op aangrijpende, prachtig georkestreerde ballads zoals het nummer "Front Porch Blues", een subtiel deltaverhaal over simpelweg toekijken hoe de wereld aan je voorbij gaat, terwijl degenen die hunkeren naar een goede barroom stamper, de voorkeur zullen geven aan de rustige, door harmonica geleide swampy "Rock It All Night" dat je moeiteloos in een cool rockende groove brengt, terwijl het melodramatische verhaal over manipulatie op het orgelopbouwende "You've Got What it Takes", veel echo's bevat van de The Doors. Er staat dus echt voor ieder wat wils op dit nieuwe album, of je nu nieuw bent of veteraan in het genre.

Instrumentaal gezien zijn Duffey's piano en Dan Sumner's grommende gitaar een perfecte match. Maar wie zijn deze mannen? Doug Duffey werd in 2001 opgenomen in de Louisiana Hall of Fame en in 2009 in de National Blues Hall of Fame. Met zijn opname in de Blues Hall of Fame werd hij ook benoemd tot 'Louisiana Ambassador of the Blues'. Duffey werd geboren in Monroe, LA in 1950 en begon al op jonge leeftijd met zingen en pianospelen. Op veertienjarige leeftijd componeerde en trad hij professioneel op. Zijn eerste single, opgenomen in Nashville in 1970, werd door Billboard, Cashbox en Record World gekozen als 'Pick Hit' en brak door in de top 100-hitlijsten. Hij wordt als één van de meest productieve songwriters die in Louisiana woont genoemd en  bracht in 1994 de eerste van een aantal albums uit onder zijn eigen naam. Hij schreef nummers voor vele andere artiesten, waaronder Marcia Ball, George Clinton, Funkadelic en Rare Earth, om er maar een paar te noemen.  Meer recent sloot hij zich aan bij zijn band Badd en bracht in 2019 hun eerste album "Play The Blues" uit en vorig jaar verscheen het album "Trapped in the Blues" (2023). Dan Sumner is een internationaal geprezen gitarist die regelmatig optreedt en de wereld rondtoert met acts als Doug Duffey en BADD, Louisiana Soul Revival, Steve Howell en het Louis Romanos Quartet. Zijn favoriete gitaren zijn twee op maat gemaakte Benedetto archtop jazzgitaren. Hij is eigenaar en exploitant van Fort Sumner Studio, waar hij tientallen albums heeft opgenomen en/of geproduceerd van artiesten als Astro Motel, Logan and the Legendaries, The Vidrines, Gin Mobsters en Tito and the Fabulous Freeloaders, en natuurlijk ook deze nieuwe plaat.

Op de liner notes van hun drie releases noemen ze hun muziek steeds 100% Original Louisiana Blues, Delta Soul, Bayou Funk, Gumbo Jazz, dat een sound voorbrengt die je best kan beschrijven als Swampedelic. Hun muziek is eerder een kruising van muziek uit het diepe zuiden, variërend van Memphis over New Orleans tot de Delta.  Alle nummers zijn geschreven door Doug Duffey en Dan Sumner en het is echt een grote diversiteit aan nummers, van rock, blues, een beetje country en zelfs wat mooie fingerpicking akoestische gitaar. De band bestaat naast Doug Duffey (zang en toetsen) en Dan Sumner (gitaar, zang en trompet) uit  Adam Ryland op drums en Ben Ford op bas. Ze hadden ook een aantal gastmuzikanten: Dave P. Moore op Harmonica, Jonathan Patterson op trombone en Bert Windham op trompet. Doug's stem is geweldig en past goed bij het bluesgenre en de rest van de band.

In het midden van het album staan ​​sensationele nummers zoals het reeds vernoemde, de door akoestische gitaar en harmonica geleide slowburner "Front Porch Blues", mijn meest favoriete nummer, maar ook songs als het sympathiek uitnodigende "The Wishing Game", dat een triest verhaal verbergt over wie van wie houdt en wie niet en de pijn die dat veroorzaakt, het sombere "Get 'Er Outa Yo Head" dat weer een verhaal is over verliefdheid en slechte levenskeuzes en de snel vluchtig klinkende akoestische gitaar op "Turn It Around" dat een iets optimistischere kijk op de ellende van het leven biedt, elk van deze songs  laat zien hoe bedreven Duffey en Sumner zijn met hun respectievelijke instrumenten. Bij de afsluiters is "No Mercy" ook een regelrechte hit, een upbeat rockende song en is een ander verhaal over mishandeling. Het downbeat "Promised Land", een meer dramatische song verweeft elektrische en akoestische gitaren om als het ware een grote toekomst te beschrijven. De titeltrack waarmee deze plaat afsluit is nog zo'n verleidelijk verhaal met harmonica en akoestische gitaar over nooit meer teruggaan, alleen maar voorwaarts. Misschien wel het meest verbazingwekkende aan "Ain't Goin' Back" is dat het van deze band op een paar jaar tijd hun derde album is. Als dit hun allerbeste album is voor de derde keer, stel je dan hun vierde album voor!